6: van Skorradalshreppur tot Helissandur

Vrijdag 21 juni

De wekker gaat om 07.00 uur, want we willen nu eens lekker vroeg rijden. En dat lukt. Om kwart over acht rijden we als eersten de camping af. In de stad Borgarnes (waar het water uit die superhete bron naar toe gaat) gaan we laden en lossen, d.w.z. boodschappen doen en de grijswatertank legen.
En dan gaan we pal westwaarts rijden, het schiereiland Snaefellsnes op. Het doel is een camping helemaal aan het eind, aan de Atlantische oceaan. Daar ligt ook de overbekende vulkaan Snaefellsjökull, mooi van vorm en met witte top, en die krijgen we, naarmate de kilometers verstrijken en het weer steeds zonniger wordt, dan ook in volle glorie te zien.
Maar we rijden niet rechtstreeks door. We wijken af van de route en gaan naar de noordkust, waar het plaatsje Stykkisholmur ligt. We willen kijken of we van daaruit de veerboot naar het eiland Flatey kunnen nemen. Daar speelde vorige maand een miniserie van de Vlaamse televisie zich af. Het verhaal was matig, maar de entourage van die vele eilandjes in de baai Breidafjordur was heel boeiend om te zien.
Helaas gaat het tochtje niet door, want de e.v. boot gaat pas eind van de middag en is heel duur. Dit wordt ons verteld door een heel aardig meisje, dat uitstekend Nederlands blijkt te spreken. Ze kan ons dus geen bootkaartjes verkopen, maar wel de IJslandse vogelgids, die Romano nu eindelijk maar eens aanschaft.
Annelies knoopt meteen een praatje aan. Het meisje is zeventien, hier geboren en volledig tweetalig, want haar moeder is Nederlandse. Ze heeft, als zoveel jongeren, al vanaf haar 13e jaar bijbaantjes omdat het leven hier zo duur is. Elk jaar logeert ze, in haar eentje, een paar weken bij familie in Nederland en daarom beheerst ze de taal nog zo goed. Ze vertelt over het IJslandse onderwijs. Tot haar 16e kon ze in dit stadje naar school; nu doet ze de laatste drie (!) jaar bovenbouw, dus tot haar 19e, in een andere stad. Op de dagen dat ‘s winters de wegen ingesneeuwd zijn, is er geen les.
Overigens duurt de zomervakantie hier drie maanden, waarvan anderhalve maand verplicht werken voor de gemeenschap. We zagen vanmorgen inderdaad jongelui werken in het plantsoen.
We besluiten om, ter voorbereiding op a.s. maandag, naar het plaatselijk Vulkaanmuseum te gaan. We nemen een drie-musea-kaart met seniorenkorting en maken er een culturele ochtend van.
Het Vulkaanmuseum blijkt de particuliere prenten- en schilderijenverzameling te zijn van de hier zeer bekende geoloog-vulcanoloog Haraldur Sigurdsson. Zijn boek ‘Melting the earth’ lacht je in elke VVV toe. Onderwerp van de verzameling: vulkaanuitbarstingen. Van stokoude prenten tot een knalrode Andy Warhol; echt heel grappig.
Dan gaan we naar de ‘Library of waters’, een verzameling glazen zuilen met daarin water uit evenzovele IJslandse gletsjers, gemaakt door Roni Horn. Het blijkt dat we al eerder iets van deze Amerikaanse kunstenares hebben gezien, nl. onlangs in museum Voorlinden in Wassenaar. Door de waterkolommen heen kun je leuk fotograferen.
Het derde museum is het Noorse huis uit 1832, het eerste twee-verdiepingenhuis van het land, ooit eigendom van een rijke koopman, nu volgestouwd met oud meubilair en prullaria.
Tot slot rijden we nog even de heuvel op naar een architectonisch heel fraaie moderne kerk.
Na deze culturele onderdompeling rijden we over een prachtige kustweg via mooie plaatsjes met nog meer moderne kerkjes naar Camping Helissandur. Net op tijd om, netjes omgekleed, met de hele groep naar een restaurantje te wandelen, waar we een fantastisch diner voorgeschoteld krijgen. We waren zo vroeg gestart vanmorgen en we zijn weer als laatsten gearriveerd….
Het is de langste dag vandaag. Om 00.30 uur wandelen we met een ander echtpaar naar de rand van het dorp om over zee te kijken naar wat de zon gaat doen. Helaas duikt deze een half uur later uiteindelijk toch achter een bergrug in de hele verre verte. Een echte (gedeeltelijke) ondergang en weer-opkomen maken we helaas niet meer mee; het wordt te laat. Het wordt echter totaal niet donker.
Dagkilometers: 205 Reiskilometers: 2662

Zaterdag 22 juni

We hoeven niet op te breken; het is een ‘rustdag’ vandaag, maar die gaan we natuurlijk ‘nuttig’ besteden. We gaan een rondrit maken door het Nationale Park rondom de vulkaan.
Bij ons vertrek hult deze zich nog in dikke wolken, maar naarmate de ochtend vordert, zien we alles optrekken en wordt de besneeuwde top prachtig zichtbaar. We boffen geweldig met het weer. Vanaf de hoofdweg gaan allerlei onverharde weggetjes naar mooie
plekken. We hebben wat tips gekregen en uit onze reisboekjes halen we ook leuke dingen.
De eerste zijweg leidt naar een hoge klif waar veel zeevogels nestelen. Voorzichtig bij het bekijken en fotograferen, want het gaat hier loodrecht naar beneden. Dan naar de oranje vuurtoren en dat is meteen de meest westelijke plek, níét van het land, maar van deze reis. Van hieruit zien we nog veel meer vogels: noordse sterns en alken. Én.. Romano ontdekt zowaar een verdwaalde (?) puffin!! Er is hier ook een stukje echt zandstrand, leuk verscholen.
De volgende stop is bij de grotten van Vatnshellir. We boeken een rondleiding en van 13.00 – 14.00 uur struinen we door de lavapijpen onder leiding van een jonge gids met een heel leuke babbel. Na de afdaling via een lange smalle wenteltrap bezoeken we drie holle ruimtes in een stelsel van lavapijpen die gevormd zijn doordat tijdens een uitbarsting de bovenste laag lava al stolde terwijl daaronder de hete lava verder stroomde. Op het diepste punt gaan alle lantaarns uit en zijn we een minuut lang doodstil in het pikdonker. Daarna gaan we terug en voert de trap ons weer naar het zonlicht.
In het minieme kustplaatsje Hellron genieten we van koffie en taart en…. van een paar orka’s in de verte! Je moet wel goede ogen hebben en de camera een goede telelens, maar we zien ze toch écht. Wat een bof! In dit dorpje begint een 3 km lang kustpad naar het volgende dorp, Arnarstapi. Een geweldig mooie wandeling, die gemakkelijk begint over een houten plankier, maar al gauw veel lastiger wordt. Het stenige pad kronkelt en gaat op en neer, zodat je goed moet kijken waar je je voeten zet. En dat terwijl je vooral naar rechts, naar die prachtige zee wilt kijken. Het kost een klein uurtje en in het volgende dorp treffen we reisgenoten, die met een verrekijker naar een paar mooie kleurige harlekijneenden staan te kijken. Zij hebben hun camper hier staan en ze brengen ons even terug, zodat we een uur winnen om andere mooie dingen te bekijken, zoals een zwart houten kerkje dat scherp afsteekt tegen de horizon, gelegen pal naast een heel chic hotel. Deze plek is in trek als trouwlocatie en daar kunnen we ons alles bij voorstellen. ’t Zijn de enige twee gebouwtjes in de verre omtrek; je bent omgeven door de natuur, de zee en de vulkaan. Als dat niet romantisch is…
Om zes uur parkeren we op een mooie uitkijkplek; de schotel gaat omhoog en we kijken het acht-uur-journaal, terwijl we een hapje eten. Daarna nog een laatste stop bij het dorpje Laugarbrekka, waar we zowaar een oude bekende tegenkomen: precies hetzelfde standbeeldje als we drie dagen geleden in Glaumbaer zagen: de vrouw met het jongetje op haar schouder. Er staat nu een verhaal bij dat het verband tussen beide plaatsen verklaart. Haar naam was Gudridur Porbjarnardottir, ze is hier geboren, maar na haar Amerikaanse jaren is ze in Glaumbaer gaan wonen en om allerlei redenen een bekende dame geworden. Vandaar dat in beide plaatsen exact hetzelfde beeldje staat.
We hebben alles gezien wat we wilden. We kunnen het rondje vervolgen, maar die weg rijden we morgen ook. Daarom keren we de camper en rijden de weg langs de kust weer terug naar de camping. De avond is veel mooier dan gisteren; de zee is tot middernacht blauw en spiegelglad; het is verleidelijk om weer op zonsondergang te wachten, maar we doen het toch maar niet. We nemen alleen nog een prachtige middernachtfoto van de vulkaan.
Dagkilometers: 131 Reiskilometers: 2793