5: van Dalvik tot Skorradalshreppur

Woensdag 19 juni

We slapen uit, want we gaan toch niet vroeg rijden. Er zal gewacht moeten worden op de opening van het restaurant. Daarna maken we de ochtend nuttig door teksten en foto’s klaar te maken voor het weblog (A) en de camper te wassen (R). Vóór die wasbeurt rijdt Romano toch eerst even langs het restaurant, al is het nog geen half twaalf. En ja hoor, er is al iemand en de i-Phone ligt al klaar bij de kassa. Hoera! Snel langs de camping om Annelies gelukkig te maken. Dan naar de pomp voor de wasbeurt. Dat kost hier helemaal niets; je moet wel zelf de slang hanteren. Tweede meevaller op deze ochtend.
Helaas geeft de Wifi er de brui aan, net als alles verzendklaar is. Tegenvaller.
Met een camper die glimt als een spiegel verlaten we Dalvik. We rijden langs het fjord naar de zee en dan door 3 tunnels van resp. 3400, 7100 en 3900 meter naar de andere kant van het schiereiland en de volgende inham. Twee ervan zijn éénbaanstunnels met om de paar honderd meter een passeerplek.
De kustlijn is prachtig. Jammer dat het miezert, zodat de uitzichten minder ver zijn dan we zouden willen. Toch is het weer genieten op dit traject.
Bij het kustplaatsje Hofsos is een kort wandelpad naar het strand; we bewonderen daar diverse formaties van basaltzuilen en een langs dobberende familie eidereenden. Even verder staat, ver in het weiland, een heel oud houten kerkje met plaggenmuren en een grasdak. Eromheen een rond kerkhofje, een hier ongebruikelijke vorm. Helaas is het dicht, maar de buitenkant is ook bezienswaardig. Die plaggenbouw is toch wel heel bijzonder; heel isolerend in de IJslandse winter.
De volgende stop is Holar, waar de oudste stenen kerk van het land staat. Binnen zijn fraaie kerkschatten te zien, o.a. een albasten triptiek van Engelse oorsprong, dat vrij uniek is. Het doopvont is van zeepsteen en dat is bijzonder, want deze steensoort komt in IJsland niet voor. Het vermoeden is dat de steen met drijfijs uit Groenland hier beland is.
De 27 meter hoge klokkentoren staat apart; Annelies neemt de trap naar boven; de wanden zijn behangen met oude grafstenen.
Dan weer verder. De wegen zijn prima, de bermen prachtig paars van de lupines en zo nu en dan versmalt de weg tot een brug waar maar één auto tegelijk overheen kan. Voor deze verkeerssituatie heeft men een verkeersbord voorzien van de tekst ‘Einbreid bru’ (voor ons inmiddels: ‘ingebreide brug’).
Het loopt al tegen zessen als we in Glaumbaer stoppen bij weer zo’n schattig turfkerkje met grasdak. Vlak ernaast staat een beeld van een vrouw op een Vikingschip en een klein jongetje op haar schouder. Zij is de eerste vrouw die, rond 1000, met haar man via Groenland in Vinland (=Amerika) belandde en daar een zoon kreeg; deze wordt beschouwd als de eerste in Amerika geboren Europeaan. Later lezen we op een infobord dat alle IJslanders direct of indirect van deze vrouw afstammen.
Als we richting aanpalend streekmuseum lopen, komt een groepje vrouwen in klederdracht ons tegemoet. Leuk voor de foto, maar vijf minuten later begrijpen we waarom ze daar zijn: het is het personeel van het museum, dat naar huis gaat, want de deuren gaan dicht. Beetje pech, maar de buitenkant is ook heel mooi.
In een wegrestaurantje eten we een uitstekende lamssoep en daarna rijden we het laatste stuk tot de Langafit Campsite in Laugarbakki.
Dagkilometers: 284 Reiskilometers: 2271

Donderdag 20 juni

Vandaag hebben we wat minder kilometers voor de boeg dan de afgelopen twee dagen, dus we beginnen de dag op ons gemak. Om 10 uur rijden we weg in de wetenschap dat de eerste bezienswaardigheid pas na 70 km bereikt wordt. Gas op de plank dus in dit landschap dat alsmaar prachtig blijft. En o, wat wonen er weinig mensen!
Waar de Glanni waterval te vinden is, is niet erg duidelijk omschreven in het reisboek. Wel dat het in het Nordurardalur-gebied is, dus die naam zet Annelies in de navigatie. We moeten een onverharde weg op en na twee kilometer lijkt dat toch niet de goede richting. Kéren dus. En dat gaat mis.
We staan met de achterwielen in het zachte grind en we komen er niet uit, ook niet met de speciaal hiervoor meegenomen rijplaten. Wat nu! 500 meter verderop staat een huis en Annelies loopt erheen. Intussen loopt Romano terug richting grote weg. Het huis is verlaten; het tuinhek dichtgebonden. Weer terug bij de camper ziet ze Romano komen aanrijden met een oud heertje in een klein terreinwagentje. Mét een lier, dus dat belooft wat. Helaas, de trekkracht blijkt niet voldoende. Intussen is twee akkers verderop een boer met een tractor verschenen; hij wordt erbij gehaald en hoera, hij helpt ons weer op vaste bodem. Wat zijn we blij.
Het geheel heeft wel een uur in beslag genomen; we rijden snel door en vinden de gewenste waterval 15 kilometer verderop met een duidelijk bord erbij. Maar eerst zien we rechts een drietal prachtige kraters; er is een gemakkelijk beloopbaar pad met houten trappen omhoog. Het is een natuurmonument met de naam Crábrók en weer erg interessant voor een geograaf; Romano loopt te genieten. Stiekem nemen we een paar stenen mee voor de achtertuin.
Dan die lang gezochte waterval. Soms denken we: ‘Ach…. waterval… we zagen er al zoveel’. Maar ja, dan gaan we toch en dan is het weer een heel andere, weer een heel bijzondere waterval. Zo ook deze, want naast de woeste ‘foss’ (= waterval) is er ook een door mensenhand gemaakte zalmtrap bij; zo kunnen die beestjes zelfs bij een grote stortvloed van water toch omhoog komen. Helaas zien wij geen zalmpje springen.
En…. weer op pad!
Het leuke van de groepsreis is, dat ieder op eigen tijd en in eigen tempo de route aflegt en uit de voorgestelde bezienswaardigheden een eigen keus maakt, maar dat je toch op elke plek wel wat bekenden tegenkomt. Ook hebben we inmiddels een Whatsapp-groepje waarin suggesties voor dingen onderweg worden gemeld. De een ontdekt toevallig dít, de ander dát. Er worden ook wel wat foto’s in gezet om iets te delen of een tip te illustreren. Wij zetten het filmpje van de trekkende tractor erin en dat is voor de rest van de dag goed voor grappige opmerkingen natuurlijk.
De weg voert langs de grootste heetwaterbron van IJsland en vermoedelijk van de hele wereld (zegt ons boek). Productie 180 liter water van 92 graden per seconde; hiermee worden twee, voor IJslandse begrippen, grote steden van heet water voorzien. Vanaf deze plek loopt onze route langs de grote transportbuis; soms is deze zichtbaar als riviertjes overgestoken worden, soms is hij ingegraven in dijkjes. Het temperatuurverlies onderweg is zo’n 20 graden, dus het water is nog gloeiend heet als het in de stad aankomt. Dat is nog eens duurzame energie!
De hele dag al rijden we in zuidwestelijke richting. En het wordt weer tijd voor een waterval; er zijn er zelfs twee bij elkaar.
Bij de eerste, de Bjarnafoss, zien we weer veel watergeweld door een ultra-nauwe doorgang. ‘Bjarna’ betekent ‘kind’ en we lezen de droeve legende van een moeder wier twee kinderen hier van de natuurlijke brug vielen en verdronken; uit verdriet én om te voorkomen dat er ooit nog kinderen overheen zouden lopen sloeg ze de brug kapot.
De tweede, de Hraunfossar, is van een verbluffende omvang. Eigenlijk kijk je vanaf een platform over een groot lavaveld van bijna een kilometer breed. Het water stroomt van 46 km ver eerst onder de lava door en valt dan over de volle breedte van het veld in kleine stroompjes de rivier in. Je weet niet wat je ziet.
Na al deze natuurwonderen komen we voldaan bij natuurcamping Skorradalshreppur aan, prachtig gelegen aan een groot meer. Je kunt zien dat we in het westen van het land geraken, want we zien veel meer tekenen van recreatie: aangeplante bebossing, vakantiehuisjes e.d.
We krijgen de tip om de vulkaanexcursie, die maandag vanuit Reykjavik te maken is, vandaag nog te regelen; één echtpaar heeft dat al gedaan en wij voegen ons snel per e-mail daarbij. Net op tijd, want op www.insidethevolcano.com blijkt, dat er nog maar drie plaatsen beschikbaar zijn. We betalen per Visa per telefoon (’t blijft verbazingwekkend, wat er allemaal kan!) en de bevestiging rolt meteen in de mailbox. Het kost een vermogen, maar ach… we zijn hier maar één keer en, denkend aan Romano’s vakantie-ervaring uit 1972 (hij reisde door Finland en was te zuinig om een excursie naar St.Petersburg te maken) stellen we vast dat je vaker spijt hebt van wat je níét gedaan hebt dan van wat je wél gedaan hebt.
Na het eten maken we een prachtige wandeling omhoog langs de helling, deels door struikgewas, deels langs een droge rivierbedding vol grote stenen. Hoe hoger we komen, des te fraaier het uitzicht over het meer. We komen een groepsgenote tegen die veel van plantjes weet, dus we leren onderweg over blaasjes-silenes en andere mooie alpine bloempjes. Het is weer moeilijk om een einde aan de dag te maken, met de zon nog zo hoog aan de hemel.
Dagkilometers: 186 Reiskilometers: 2457