7: van Helissandur tot Reykjavik

Zondag 23 juni

We rijden om 9.30 weg. We moeten het schiereiland van noord naar zuid doorsteken, maar de weg wordt eigenlijk afgeraden. De tip is om de volgende weg te nemen, die we ook al op de heenweg hebben gereden. Daar hebben wij natuurlijk geen zin in, dus we nemen de gok. Dat blijkt een goede keus, want het enige probleem is dat de eerste vijf kilometer niet geasfalteerd is plus dat er juist op dat stuk een korte maar heel steile helling zit. Met enig gerammel van de spullen in de kastjes over het wasbord-wegdek en met deskundig gasgeven op de helling overbruggen we het moeilijke gedeelte; de beloning is een prachtig hooggelegen weg, over nieuw asfalt, met vergezichten over kliffen en over zee. De enige bezienswaardigheid die het reisboek noemt is een geneeskrachtige bron. Nou… ’t is dat iemand er in de Whatsapp-groep al een fotootje van geplaatst had, anders hadden we die hele bron over het hoofd gezien. Een klein bubbelend plasje met een kraantje ernaast. En een geldbusje. Dat hebben we hier nog niet meegemaakt. Voor ISK 200 (€ 1,50) mag je een slokje nemen of een flesje vullen. De slok prikkelt en smaakt naar ijzer, dus we vullen geen flesje. Nu afwachten of de geneeskracht gaat werken; vooral voor Romano’s kiespijn. Betaald hebben we wél.
De route voert opnieuw door de stad Borgarnes; daar weten we een prima bakker en een benzinepomp met een kraan. Romano stopt er alleen voor schone ramen, maar blijft zo enthousiast met de waterspuit in de weer, dat de hele camper weer glimt.
We laten de aanbevolen mooie omweg langs het fjord letterlijk links liggen en nemen de kortste weg naar Reykavik, door een lange en diepgelegen tunnel. Daardoor zijn we al om half twee op de stadscamping en kunnen meteen een plekje krijgen. Bij het aanpalende hostel huren we twee fietsen en gewapend met een stadsplattegrond fietsen we langs het water en langs een mooi gestileerd vikingschip naar het centrum. Ons eerste bezoek is aan…. de weekend-vlooienmarkt bij de haven. Die valt tegen, een soort overdekt Waterlooplein; helemaal niet leuk of authentiek, wat Annelies hoopte. Dan snel naar de publiekstrekker van de stad: het muziekgebouw Harpa, een imposant concertgebouw aan de waterkant met veel glas, spiegelingen en kleuren. We bekijken in het souterrain een nogal saaie film over het land; dat is zonde van het seniorenprijsje van 9 euro pp. We lopen alle trappen op naar 2-hoog, bewonderen het uitzicht en het plafond en dat was het dan.
We fietsen wat straatjes door richting HET beeldmerk van de stad: de Hallgrímskerk. Die is tot 18.15 uur dicht wegens een orgelconcert. De derde tegenvaller dus.
We nemen wat foto’s van de buitenkant van de kerk. Op een bankje ligt een notitieboek aan een kettinkje; daarin staan allemaal opmerkingen, in alle talen, van toeristen die gisteren en vandaag hier kwamen en zin hadden om iets toe te voegen. Wij plegen ook een klein berichtje; gewoon in het Nederlands. Meestal laten we gastenboeken e.d. aan ons voorbij gaan, maar dit is te origineel om niets mee te doen.
We hebben gelezen over een bouwwerk aan de rand van de stad, op een kleine beboste heuvel. Op zes enorme heetwaterbassins voor de geothermische stadsverwarming is een koepel gebouwd, waarbinnen je tentoonstellingen kunt bezoeken en op 5-hoog een prachtig panorama hebt. De naam is Perlan (de parel). We fietsen erheen, mountainbiken ons een weg over de bospaadjes omhoog en nemen de lift naar de bovenste verdieping. Mooi uitzicht, maar vertroebeld door naderende regenbuien. Weer (een beetje) pech.
Inmiddels is het 18.15, dus door de regen richting kerk, waar het droog en warm is. Én er wordt nu gratis op het orgel gespeeld! Een jonge dame krijgt les en dat is echt leuk om naar te luisteren en te kijken. We hebben goed zicht op de muzikale prestaties, want het orgel staat beneden. Haar lesje voor vandaag omvat wel zware muziek, maar als de les afgelopen en de docent vertrokken is, speelt ze nog een poosje haar eigen, lichtere en vrolijkere muziekstukken. Erg leuk daar.
Inmiddels is het droog en we fietsen door een paar gezellige straatjes van het centrum, op zoek naar een betaalbaar en lekker eetadresje. Betaalbaar en lekker is een moeilijk te vinden combinatie in dit land. De Trottergids biedt uitkomst; in de categorie ‘goedkoop’ wordt een visrestaurantje in de haven, de ’Seabaron’ aangeraden, waar je je spiezen naar keuze in de koelvitrine aanwijst en ze later gegrild en wel op je bord krijgt. Dat blijkt precies wat we zoeken: klein, sfeer, onconventioneel. Je zit aan lange tafels op vistonnetjes als kruk en het is een komen en gaan van klanten. Leuk, simpel en lekker.
Als we na het eten naar ‘huis’ fietsen komt er zowaar nog een klein zonnetje bij en zo krijgt ons stadsbezoek toch een leuk einde. We zijn niet onder de indruk van de hoofdstad van het land, maar het was toch grappig om deze fietsend te bezoeken.
Dagkilometers: 202 Reiskilometers: 2995

Maandag 24 juni

De grote dag: we gaan de vulkaan in. Om 08.30 precies staan we met ons vijven te wachten op het busje. Dat arriveert op tijd en brengt ons naar een grotere bus, die ons in 20 minuten zuidwaarts naar het gebouw van de firma ‘Inside the volcano’ brengt. Eerst een stuk snelweg, maar al snel een afslag naar een eenzaam kaal gebied dat steeds hoger wordt.
De tour start met koffie en het verzamelen van de hele groep die voor 9.00 uur heeft geboekt. Met elkaar wandelen we bijna een uur richting drie vulkaantjes; het pad is prima en vrij vlak. Er zijn barsten, scheuren en openingen van lavapijpen in het landschap. Voor ons uit lokt een goudplevier (IJslands: lúa) ons van zijn jongen weg; hij loopt hinkend en met een hangende vleugel voor ons uit. De gids legt uit, dat hij zich zo hulpelozer voordoet dan zijn jongen, zodat een roofvogel of een vos eerder achter hem aan gaat dan op de jonkies jaagt. Wat is de dierenwereld toch bijzonder met dit soort 'ingebakken' zorg bij de ouders.
Aan de voet van de vulkaan is het ‘basecamp’. Daar is weer koffie en uitleg over de gang van zaken. Dan krijgen we allemaal een harnas en een helm aangemeten.
We lopen nog 10 minuten naar het topje van ‘onze’ vulkaan, de þrihnukagigur (uitspraak ‘thri…), en dan mogen we met ons vijven in een soort liftje, een voormalige Duitse wolkenkrabberglazenwassersgondel. Eerst gezekerd aan het bruggetje, daarna opnieuw gezekerd aan de lift.
In 7 minuten zakken we langzaam door de smalle magmapijp omlaag; het liftje past er precies doorheen. Onderweg zien we al prachtig gesteente in diepe kleuren. Eenmaal beneden blijken we in een enorm gewelf terechtgekomen te zijn, zo groot dat het Vrijheidsbeeld erin zou passen. De koepel en de wanden rondom vertonen de prachtigste kleuren; dit is echt een unieke ervaring. We staan eigenlijk op een berg van basaltblokken en daar mogen we een half uur overeen klauteren om naar alle kanten foto’s te maken. Wat uitdrukkelijk níét mag is… een steentje meenemen.
Intussen komt er een andere groep naar beneden, maar het is zo groot dat je elkaar niet in de weg loopt. Het is er koud, 2-3 graden, maar dat wisten we en we zijn erop gekleed.
Na een groepsfoto in het liftje gaan we weer omhoog en het daglicht in. Vanaf de top kunnen we Reykjavik prachtig zien liggen in de zon. We leveren de spullen in, genieten van een kom IJslandse lamssoep en lopen daarna een uur terug naar de bus.
Als we rond half drie weer terug zijn op de camping, schijnt de zon heerlijk. Annelies gaat eerst de wasmachine vullen en dan lekker lui op de ligstoel met een boek; Romano gaat heerlijk spelen met zijn foto’s van vanochtend. We zijn wel eens aan een rustige middag toe.
Het is eigenlijk voor het eerst dat er buiten gezeten kan worden. Er vormt zich een groepje rond een tafel en een wijnfles; wij eten vroeg en voegen ons er dan ook bij. Heel gezellig.
De anderen hebben vandaag de stad bezocht en hadden er beter weer bij dan wij gisteren. Sommigen zijn op ons aanraden naar de ‘Seabaron’ geweest, tot hun grote tevredenheid. Zo houden we een spontaan ‘happy hour’ en het door ons meegesmokkelde stuk Beemsterkaas dat Romano naast de wijnfles neerlegt is daarbij zeer welkom.
Later in de avond babbelen we nog een paar uurtjes met de assistent-reisbegeleiders over alles wat met NKC-reisbegeleiden te maken heeft.
Dagkilometers: 0. Ook de camper had een dagje rust.