3: van Myvattn tot Asbyrgi

Zaterdag 15 juni

Het volgende fenomeen is een aantal pseudokraters van 2300 jaar oud aan de zuidkant van het meer. Romano geeft weer uitleg: een vulkanische krater heeft een magma-pijp; een pseudokrater heeft dat niet, want hij is ontstaan doordat lava over een waterrijke ondergrond stroomde, waardoor het water oververhitte stoom werd dat met explosieve kracht ontsnapte.
We maken er een mooie wandeling; de kratertjes zijn begroeid met gras waarin allemaal leuke vogeltjes rondhippen. Ze zijn niet zo erg bang; ze komen tot minder dan een meter bij ons en kunnen prima gefotografeerd worden. Later zoeken we de naam op in een geleend vogelboek: de grauwe franjepoot.
In deze hoek van het meer zitten veel bijzondere eenden, maar die zijn lastiger op de foto te krijgen. We zoeken de harlekijneend, maar vinden hem niet.We gaan verder op onze rondweg en belanden bij het vogelmuseum. Daar zitten een paar echte vogelaars met enorme kijkers doodstil op hun klapstoeltjes aan de waterkant, dus daar moet wel iets bijzonders zwemmen. Echter geen harlekijn…
De volgende stop heet volgens het bordje ‘Mhlidarrett’ en is een soort schaapskooi met prachtige stapelmuurtjes van lavasteen. Er is een groot middenterrein en daaromheen allerlei kleinere afgebakende stukken weide, die geel zien van de paardenbloemen. Begin september worden alle schapen van de regio teruggehaald van de bergweiden en hier naar binnen gedreven. Aan de hand van hun oormerk wordt bepaald naar welk vak ze moeten, zodat aan het eind van deze ‘triage’ elke boer zijn eigen schapen weer heeft. Dit evenement heeft ook meteen de functie van samen eten, drinken en contacten leggen. Later zien we meer van deze plekken, maar dan met houten hekken. Deze hier is prachtig met zijn stenen muurtjes en is dan ook, volgens hetzelfde bordje, aangemerkt als IJslands erfgoed.
Dan rijdt Romano toch nog even langs de grot waar hij vanmorgen al was, zodat Annelies het ook nog kan zien.
Het slotevement van de dag is het natuurbad, zoiets als de beroemde Blue Lagoon, maar dan voor het noorden van het land. Van 18.00 – 20.00 uur drijven en dobberen we daar heerlijk in het warme, lichtblauwe en zwavelrijke water, in de zon met een ver uitzicht over het. We treffen er veel groepsgenoten en hebben het gezellig. Pas tegen negen uur zitten we aan de maaltijd en de afwas, uit de kraan met naar zwavel stinkend water, is uitzonderlijk laat.
Dagkilometers: 59 Reiskilometers: 1419

Zondag 16 juni

Het is een stralend zonnige ochtend. Dus: de dekbedden links en rechts uit de slaapkamerraampjes plus een potje huishouden om met schone badkamer en vloer weg te kunnen. We verlaten om 9.45 uur deze camping, maar door wat oponthoud (nog eens foto’s bij de schaapskooi, brood kopen, infocentrum bezoeken) gaan we pas om 10.45 uur echt van start voor een rit in noordelijke richting. Een mooie nieuwe asfaltweg waar we goed kunnen opschieten, maar ja… er is weer veel moois te zien onderweg.
Om te beginnen een paar kassen waar tomaten en paprika’s groeien; het draait daar volledig op aardwarmte, dankzij de aanwezigheid van een grote hete bron vlak voor het huis van de eigenaar. Er komen permanent grote stoomwolken uit en om de paar minuten bruist het kokende water omhoog. Het is bijna een geyser, volgens Romano.
De volgende stop is voor prachtige paarse lupinevelden. Helaas is het vrij mistig geworden, doordat we de Noordelijke IJszee naderen; er is ‘zeevlam’. De weg loopt nu langs de kust, maar we zien er niet veel van, totdat we in het havenstadje Husavik aankomen. Daar schijnt de zon weer. Alles ziet er vriendelijk uit. In de haven ligt de Hurtigruten-veerboot naar Spitsbergen; ook vertrekken van hier allerlei walvistochten. We bezoeken het lieve houten kerkje met twee bijzonderheden: er is geen preekstoel (alleen een lessenaartje) en het altaarstuk toont Jezus met zijn discipelen in een lavaveld.
In het vervolg van de tocht over het schiereiland Tjörnes zien we voortdurend het prachtige blauwe water van de baai links van ons. Op de noordelijkste landpunt ervan staat het Mánárbakki-museum, een miniatuur-Zuiderzeemuseumpje met een volledig ingericht turfhuis en een geel houten huis met oude voorwerpen en verzamelingen van de familie die het beheert; de vader is een aartsverzamelaar, die o.a albums vol oude ansichtkaarten uit alle landen, waaronder Nederland, heeft. Ook plakboeken met sigarenbandjes van Willem II en krantenartikelen uit 1967. Hoe hij daar toch aan gekomen is….
Van de beheerder horen we waar Romano’s liefste wens voor deze dag kan uitkomen: papegaaiduikers zien. Hij duidt een bepaalde plek aan waar je prima naar de hoge kliffen kunt kijken waar deze ‘puffins’ nestelen. En ja hoor, we ontdekken waar het is, zien daar natuurlijk ook wat groepsgenoten die het ook ontdekt hebben en met elkaar speuren we naar de enkele puffins tussen de vele meeuwen. En het lukt om ze prachtig te zien, zeker met een verrekijker.
Diep onder ons zwemmen hele groepen mannetjes, maar dat is echt te ver weg. Een stuk of tien puffins op de rotsen zijn goed te fotograferen.
We verlaten de kustweg en rijden nog 20 km door vlak landschap naar de canyon Asbyrgi, de grootste van Europa, ontstaan door een gigantische overstroming van dezelfde rivier die we eergisteren bij de Dettifoss waterval al tegenkwamen, de Jökulsá. Als we er bijna zijn, ziet Romano rechts een enorme breuk in het landschap. Dit moet zo’n plek zijn waar de beide aardplaten bezig zijn van elkaar af te schuiven, zo’n 2 centimeter per jaar. We keren snel om en gaan er een kijkje nemen. Romano klautert over een hek en gaat op de hoge kant staan, de Euraziatische plaat, met de blik naar de lage kant, de Noord-Amerikaanse plaat.
‘Deze plek’, zegt hij, ‘is de hele reis naar IJsland waard’. Samen met zijn puffins maakt deze ervaring hem tot een blije vader op deze vaderdag.
De Asbyrgi-camping ligt aan het begin van de canyon, maar we krijgen de tip om eerst tot het eind door te rijden, te parkeren en een rondwandeling door het berkenbos aldaar te maken. Een goede tip moet je nooit negeren, dus dat doen we meteen. De rondwandeling is schitterend; we lopen over slingerende paadjes, terwijl de rotswanden om ons heen wel tot 100 meter hoog boven ons uit torenen. Het lijkt El Capitan in Yosemite wel.
Via een trap bereiken we een uitzichtpunt; via een andere trap omlaag komen we bij een meertje met eenden.
Dan gaan we ons plekje op de camping innemen. We moeten snel koken en eten, want om 20.00 start de wandeling langs de bovenkant van de rots. Ook dat is weer een belevenis. In tegenstelling tot vanmiddag lopen we nu hoog en kijken neer op de bodem van de canyon. Twee uurtjes later zijn we terug, weer lekker moe.
Om 23.50 uur (!) gaan we nog even kijken naar de zon; die is dan nog te fel voor onze ogen en te hoog om nog te wachten op zonsondergang. Dat zal rond 01.00 uur pas gebeuren en om 01.30 komt hij alweer boven de horizon.
Aan het eind van deze dag maken we de balans op. We zijn nu vier dagen in dit land en hebben een ongelooflijke hoeveelheid bijzondere plekken gezien. Niets is hetzelfde; telkens weer andere landschappen en natuurverschijnselen. We vertellen elkaar wat ons het meest is opgevallen. Romano: dat het land zo enorm dunbevolkt is. Annelies: dat er nergens in de openbare ruimte afvalbakken staan; iedereen neemt zijn rommel mee en daarom zie je ook geen zwerfvuil.
Dagkilometers: 135 Reiskilometers: 1554