12: van Höfn tot … bijna in Nederland

Woensdag 3 juli

Al bijtijds komen we in actie, want vandaag wacht ons een lang traject, de ca. 280 km naar de plaats van de veerboot. Maar eerst gaat Romano de gele gasfles, die in de afgelopen drie weken toch behoorlijk is leeggestookt, inleveren bij het tankstation; hij krijgt de bijna 30 euro statiegeld netjes terug.
Om half tien gaan we eerst even terug naar de haven om in het infocentrum te kijken naar een film over de ‘Jökullhlaups’, de gletsjersmeltwaterstromen, die in 1996 na een vulkaanuitbarsting onder het ijs hun verwoestende werk deden in dit gebied. Naarmate we meer over dit land leren en weten, des te meer realiseren we ons dat men hier heeft moeten leren leven met ongekende natuurkrachten. We bekijken de film samen met een Chinees stel die in een weekje dezelfde ronde doet die wij gedaan hebben; we helpen hen met een kaart van het land (uit het folderrek), waarop Annelies de plaatsen intekent van de via internet geboekte hotels. Dit bevordert de beeldvorming van hun reisplan en ze waarderen dit zeer.
Om half elf beginnen we dan echt aan het laatste deel van de cirkel over IJsland: het oostelijk fjordengebied. En dat het fjorden zijn, dat zullen we weten! We rijden langs zee, dan linksaf langs de fjordoever, aan het eind rechtsaf en dan het hele eind weer terug naar de zee. In een van de fjorden worden zalmen gekweekt.
De eerste stop is bij de vuurtoren van Hvalnes, omdat we daar veel mensen met camera’s zien staan. Maar er is niet veel bijzonders te zien; de ‘grote eider’ zwemt er in grote getale rond en dat trok misschien de vogelaars. Romano kijkt na deze weken niet meer op van een eidertje meer of minder. Wél interessant is de bodem waar we op lopen richting strand: een duinenrij van kiezels, die steeds kleiner en fijner worden naarmate we de zeekant naderen. Op ’t laatst is het een bed van glanzende ovaaltjes. Annelies loopt het hele eind, sjokkend door de kiezel, terug om een emmertje te halen, dat we helemaal volladen met deze steentjes. Leuk voor thuis onderin een vaas, potje of schaal.
Het reisboek raadt ons aan te stoppen in het havenplaatsje Djúpivogur en dat is een goede tip. Eerst bekijken we iemands particuliere stenenverzameling; de man spreekt enthousiast over zijn zoektochten in de bergen en over bijzondere vondsten. Hij laat zien hoe de ogenschijnlijk ruwe, niets voorstellende buitenkant van een brok steen van binnen de prachtigste kleuren en patronen blijkt te verbergen, die door polijsting tot leven komen.
Bij de haven zijn 34 levensgrote granieten eieren te bewonderen die door een kunstenaar daar zijn neergezet. Op de uiterste punt van dat haventje eten we even een boterhammetje en houden we ons sudoku-wedstrijdje.
Daarna weer vele kilometers met een gladde zee (of fjord) aan onze rechterhand. We zijn toe aan koffie. Een bordje langs de weg verwijst ons naar een soort loods midden in het weiland. Hij draagt de naam Havari en verbergt, behalve een hostel, een zeer trendy café met vega-hapjes en boerenbaksels bij de koffie. De website, achteraf door Annelies natuurlijk geraadpleegd, maakt melding van hippe concerten, artistieke activiteiten e.d. Een hippie-centrum in het oost-IJslandse boerenland in the middle of nowhere.
Even later bereiken we het meest oostelijke deel van onze reis en dat wordt natuurlijk weer vastgelegd door het fotograferen van een Google-Earth-screenprint met de blauwe stip van onze locatie.
Intussen speuren we naar rendieren, want die zou je in dit deel van het land moeten kunnen zien, maar ze hebben zich verstopt.
Na de laatste fjordpunt moeten we route 1 landinwaarts volgen door een langgerekt dal met hoge wanden, waaruit vele watervalletjes omlaag komen. Het is een prachtige route, nog steeds in noordelijke richting tot aan de stad Egilsstadir. Híér sluiten we de cirkel die op 13 juni begon.
We slaan rechtsaf en meteen beginnen de haarspeldbochten naar de pas. Drie weken geleden deden we dit in dikke mist; alleen bovenop brak de zon toen door en onthulde grote sneeuwvlakten. Nu hebben we de hele tijd mooie vergezichten en bovenop???? Daar blijkt intussen heel veel weggesmolten te zijn. Wat toen gladde witte vlakten waren, zijn nu spiegelende blauwe meren tussen groene velden en hier daar iets wits. Hoe anders ziet dit eruit!!
Ook omlaag houden we helder zicht; we zien vanaf grote hoogte hoe mooi het plaatsje Seydisfjordur erbij ligt, zo in de kom van de fjord. Om 18.00 komen we aan op de camping bij de haven; de meeste andere campers staan er al, netjes in het gelid. Prima op tijd voor de halve finale damesvoetbal, die in twee campers wordt bekeken, bij ons en bij de buren, met oranje sjaaltjes wapperend aan de ruitenwisser. Nederland wint.
We eten in de rust en na de wedstrijd maken we nog even een ommetje naar het stille centrum en de haven. Inmiddels hangen er wolken tot halverwege de berg.
De plek maakt ons wat weemoedig. Drie weken geleden waren we hier ook, maar toen zou alles nog beginnen. Nu kijken we terug op een reis die de verwachtingen méér dan waargemaakt heeft. Maar… nu is het ook voorbij…
Dagkilometers: 281 Reiskilometers: 4026

Donderdag 4 juli

Om half tien moet iedereen klaar staan. Je ziet alle mannen met cassettetoiletten sjouwen en de laatste afvalzakjes wegbrengen. De veerbootbagage staat klaar: nachtspullen, lectuur, proviand. Vóór 10.00 staan we aan dek, om 10.30 varen we en om 11.00 mogen we in de knusse hut. De zee is rustig en we maken ons op voor twee even zo rustige dagen. De klok is een uur vooruitgezet; we leven hier in Faroër-tijd.
De pilletjes maken ons al doezelig en we gaan een deel van de middag slapen. Daarna lezen, eten, rondje over de boot. Romano is lange tijd zoet met zijn foto’s; Annelies leest een IJslandse thriller van Indridason.
Dagkilometers: 1 Reiskilometers: 4027

Vrijdag 5 juli

In het holst van de vroege ochtend (03.30 uur) legt de boot aan bij de Faeröer-eilanden. Romano gaat daarvoor zijn bed uit en krijgt het voor elkaar, dat hij even de loopplank af mag om écht voet aan wal te zetten! Hij maakt zelfs een wandelingetje van 5 minuten en neemt wat foto’s. Annelies heeft spijt dat ze zich nog eens heeft omgedraaid in plaats van mee te gaan.
Later vandaag nog veel gezelligheid met de mede-reisgenoten. Ontbijtbuffet (waarbij blijkt dat Romano’s nachtelijk uitstapje al snel de ronde heeft gedaan), twee uurtjes bridgen (ja ja), even zwaaien naar de Shetland-eilanden en de langs vliegende jan-van-genten, alweer een slaapje in de hut en een heerlijk dinerbuffet met heel veel vis.
Vlak voor het eten wisselen we nog even de laatste IJslandse kronen bij de receptie. Dat hadden we beter niet kunnen doen, want van de tegenwaarde van bijna 40 euro blijft maar 25 euro over. Hoe dat kan? Wel, uit de bon blijkt dat ze eerst naar Deense kronen hebben omgerekend, provisie ervan afgetrokken, daarna naar euro’s omgerekend en nogmaals provisie eraf. Tel uit je verlies.
Na het eten blijft de hele groep nog lang luisteren naar de zanger-gitarist op het podiumpje in de salon, die al onze verzoeknummers (met een hoog sixties-gehalte) heel aardig vertolkt.

Zaterdag 6 juli

Het is zowaar zonnig. Al hebben we gisteravond hartelijk afscheid van elkaar genomen, we zitten nu weer in gezellige groepjes aan dek. Om 11.00 komt Denemarken in zicht en een half uur later meren we aan in Hirtshals, waar we de klok meteen moeten verzetten naar 12.30 uur. We mogen al snel van het schip af en rijden meteen, na het inslaan van verse brood en melk, naar de snelweg richting het zuiden.En dan gaat het snel, want zoals bij elke reis ruikt Romano de stal. Om 19.00 uur rijden we Duitsland binnen, om 20.00 uur houden we halt voor een snelle maaltijd bij het acht-uur-journaal en om 23.30 uur stoppen we voor de nacht op een camperplaats in Oldenburg.
Dagkilometers: 673 Reiskilometers: 4700. Morgen komen daar nog ruim driehonderd kilometers bij, dus het wordt wel 5000+.

We kijken terug op een fantastische reis in een prachtig land met een enorme verscheidenheid aan natuurwonderen.